پنجه در پنجه حریف که بوده فقط به یک چیز فکر می‌کرده آن هم مدال طلا. مدالی که خیلی پیش‌تر از این مسابقه نیت کرده تا آن را پیشکش حضرت(ع) کند. قولش را به امام رضا(ع) داده است. از حضرت(ع) قول گرفته و قول مدال را به آقا داده است.
امیر یاری متولد ۷۷ و بچه کرج، کشتی‌گیر جوان و آینده‌دار کشورمان مدال طلایی را که در مسابقات قهرمانی جوانان آسیا کسب کرده است به موزه آستان قدس رضوی تقدیم کرد. در ادامه گفت‌وگویی اختصاصی با این قهرمان کشتی داشتیم.
چرا کشتی را انتخاب کردید؟
از کودکی به ورزش کشتی علاقه داشتم و آرزو می‌کردم قهرمان شوم. ابتدا بسکتبال را انتخاب کردم اما بعد سراغ کشتی رفتم چون پدرم علاقه‌مند بود من و برادرم کشتی‌گیر شویم. آن زمان دوازده‌ساله بودم و خیلی هم به کشتی علاقه‌ای نداشتم. اما کمکم به خاطر مردم و معرفتی که در این رشته دیدم جذب آن شدم. الان کشتی برای من زندگی شده است. به نظرم کشتی پسرها را مرد می‌کند. درس‌های بزرگی مثل تنها جنگیدن را به آدم یاد می‌دهد.
الگوی شما در کشتی کیست؟
الگوی همه ورزشکاران آقاتختی است. نه تنها در طول تاریخ کشتی که در طول تاریخ ورزش کسی مانند ایشان نیست. آقاتختی اسطوره بزرگ ورزش ماست. جوانمردی ایشان مثال‌زدنی است. یکی از دلایلی که مدالم را اهدا کردم دیدن مدال‌های بزرگانی مثل ایشان در موزه بود. پس از ایشان آقای خادم الگوی من است که به گردن من حق زیادی دارند. ایشان همیشه و در هر شرایطی در کنار مردم مانده و همه زندگی‌اش را وقف مردمش کرده است. آقای دایی هم به ورزشکاران و هم به مردم کمک زیادی کردند. آقای دبیر هم به کشتی کشور خدمت زیادی کرده است. خدا را شکر می‌کنم در نسلی زندگی می‌کنم که بزرگان ورزشش آقای دایی، خادم و دبیر هستند.
مهم‌ترین حامی شما در این راه چه کسی بوده؟
اول از همه خانواده‌ام حامی من هستند. پدر، مادر و برادرم همیشه کمک حال من بودند و در هر شرایطی کنارم ماندند. البته مربیان و بزرگ‌ترهایی مثل آقای جمشیدی و آقای گودرزی به ویژه آقای صفایی در این مسیر کمک بسیاری کردند و وجودشان برکتی از سوی امام رضا(ع) بود. امیدوارم در آینده مدال‌های خوش‌رنگی کسب کنم تا شرمنده آن‌ها نشوم.
نقش امام رضا(ع) در موفقیت شما چه بوده است؟
من همیشه به فکر امام رضا(ع) هستم و از ایشان مدد می‌گیرم. در واقع همه ورزشکاران این طور هستند. قهرمانی‌ام را مدیون عنایت و الطاف خاص حضرت(ع) می‌دانم. امام رضا(ع) خیلی کمکم بوده و هوایم را داشته است. آقا همیشه یار و یاورم بوده و هیچ موقع دست رد به سینه‌ام نزده است. این قهرمانی هم پس از خواست خدا، خواست امام رضا(ع) بوده است.
نخستین بار چه زمانی به زیارت امام رضا(ع) آمدید؟ نخستین لحظه که چشمت به گنبد طلا روشن شد چه حسی داشتی؟
نخستین بار حدود سال ۹۰ زمانی که نوجوان شانزده ساله‌ای بودم به مشهد آمدم. لحظه خاص و قشنگی بود. هیچ وقت یادم نمی‌رود. معمولاً آدم در این لحظه بغض می‌کند. اینجا همیشه پر از انرژی مثبت و آرامش است. من آخرین بار سال ۹۸ زیارت آمدم و این سومین بار است که به مشهد مشرف می‌شوم. البته این سفر فرق می‌کند چون این بار به نیت اهدای مدال آمده‌ام.
در نخستین زیارت چه خواسته‌ای از حضرت(ع) طلب کردید؟
نخستین باری که به حرم مطهر آمدم دو آرزو در دل کردم و هر دو آن‌ها موفقیت در ورزش بود. یکی محقق شده و یکی هم مانده است به وقتش.
درباره مدال اهدایی‌تان توضیح دهید. آن را در کدام مسابقات کسب کردید؟
این مدال طلا را در مسابقات قهرمانی آسیا سال ۲۰۱۸ در هندوستان کسب کردم. من در آن مسابقات در وزن ۱۲۵ کیلوگرم آزاد قهرمان شدم. البته ۱۰۲ کیلوگرم، وزن من نسبت به حریفان خیلی کمتر بود.
چرا این مدال را به امام رضا(ع) هدیه کردید؟
این مدال پیش من امانت بود. من ارادت خاصی به امام رضا(ع) دارم. همیشه بیشتر از هر کسی از ایشان مدد می‌گیرم. این اعتقادی بود که از بچگی داشتم. تصمیم اهدای این مدال را هم پیش از قهرمان شدن گرفته و در دلم نیت کرده بودم آن را تقدیم حضرت(ع) کنم. به امید خدا و مدد آقا سال آینده در مسابقات شرکت خواهم کرد. هر مدالی که در رده بزرگسالان کسب کنم تقدیم آستان قدس رضوی خواهم کرد.
چرا مانند بسیاری از ورزشکاران آن را در ویترین منزل یا در کنار خود نگه نداشتید؟
خیلی‌ها این تصمیم را می‌گیرند و این انتخاب را دارند. این مسئله به انتخاب و اعتقاد خود اشخاص بستگی دارد. هر کس ممکن است انتخاب متفاوتی داشته باشد اما انتخاب من امام رضا(ع) بوده است. جای مدالم اینجاست.
از اینکه مدال خود را در کنار مدال بقیه ورزشکاران در موزه می‌بینید چه حسی دارید؟
از اینکه این توفیق نصیبم شد تا در این مکان مقدس حضور یابم و مدالم در کنار مدال‌های رنگین سایر قهرمانان کشورم در حرم مطهر رضوی قرار گیرد، بسیار حس خوبی دارم و خوشحال هستم.
به نظر شما دیدن این مدال‌ها در موزه چه تأثیری بر نسل بعد دارد؟
دیدن این مدال‌ها برای خودم در سن پایین بسیار انگیزه‌بخش بود و با خودم گفتم شاید روزی بتوانم قهرمان شوم و مدال کسب کنم. جوانان و نوجوانان نسل بعد هم با دیدن این مدال‌ها می‌توانند الگو بگیرند و برای کشور افتخارآفرینی کنند.
نظر شما